Jambroży

Dawno nie pisałam, co?
Huk roboty w kółku różańcowym mielim i tyle. Ale od początku. Pożegnaliśmy naszego kochanego wikarego, któremu wg. kurii czas już było parafię zmienić. No więc jak to we zwyczaju, chodzilim z Bezatową i Pawłowską od domu do domu, żeby jak najwięcej grosza na pamiątki dla naszego księżulka zebrać.
No i sporo się zebrało, nie powiem. Nawet Kondejowa, co jak wiadomo węża w kieszeni ma i Karpina, co se na połowie placu nowy dom stawia też grosiwem sypnęły. Nie powiem, że nie.
Poprosilim syna Borgowej, żeby księdza wypytał, jaka pamiątka mu najmilsza i kupilim co trzeba. Szatę śliczną, książki religijne, brewiarz w złotej okładce, ale nie tylko. W torbie i laptop wypasiony i tablet najmocniejszy jaki w sklepach znaleźlim, a i nowa komórka, w której można nawet widzieć kto dzwoni też się znalazła!
A ile płaczu było przy pożegnaniu tego się nawet opowiedzieć nie da, a nawet jakby sie chciało opowiadać,to i tak nikt by nam nie uwierzył i tyle. Tyle wam tylko powiem, że nawet na pogrzebie najstarszego człowieka z Fujarek, co to łońskiego roku na tamten świat odszedł takiego zawodzenia i żalu nie było.
No, ale było minęło. A na naszej plebani nowy wikary niedawno co zawitał i zaraz zaczął spacery po wsi całej. a taki on sprytny, że sobie nie wyobrażacie . Wszędzie zajrzeć musi. U mnie to nawet do świronka zajrzał i pytał, czemu ja świniaczka na zlewkach hodować nie chcę!
Ambroży mu na imię.
Ale każe na siebie mówić ksiądz Jambroży.  Bo mówi ze stara gwara ludowa to nasz skarb największy i niewolno go w posażnej skrzyni chować, tylko na wierzch wyciągać i dzieci przyuczać.
Na zebrania kółka różańcowego przychodzi, raz nawet na spotkaniu koła gospodyń zawitał i tylko słucha jak gadamy. Nawet się zdarza, że pod sklepem Róży staje i nasłuchuje czy my kobiety z Fujarek do jego próśb się stosujemy. Nie mówi nic, ale słucha i czasem coś w notesie zapisuje.
Dlatego nie dziwcie się , że i ja w tej mojej tu pisaninie gwary naszej fujareckiej wam nie pożałuję.
Amen.